در کرببلا کشته شوم جا دارد

دل با حرمت همیشه ماوا دارد

یک لشگر داعشی و خشم عباس

بین الحرمینتان تماشا دارد

اصغر چرمی

***

اشعار بعداز شهادت امیرالمومنین

در ادامه مطلب

 

اَلسَّلامُ عَلَیْكِ یا اُمَّ الْمُؤْمِنِینَ، اَلسَّلامُ عَلَیْكِ یا زَوْجَةَ سَیّـِدِ الْمُرْسَلِینِ، اَلسَّلامُ عَلَیْكِ یا اُمَّ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ سَیِّدَةِ نِساءِ الْعالَمِینَ،
اَلسَّلامُ عَلَیْكِ یا أَوَّلَ الْمُؤْمِناتِ، اَلسَّلامُ عَلَیْكِ یا مَنْ أَنْفَقَتْ مالَها فِی نُصْرَةِ سَیِّدِ الاْنْبِیاءِ، وَ نَصَرَتْهُ مَااسْتَطاعَتْ وَدافَعَتْ عَنْهُ الاْعْداءَ،
اَلسَّلامُ عَلَیْكِ یا مَنْ سَلَّمَ عَلَیْها جَبْرَئِیلُ، وَ بلَّغَهَا السَّلامَ مِنَ اللهِ الْجَلِیلِ، فَهَنِیئاً لَكِ بِما أَوْلاكِ اللهُ مِنْ فَضْل،
وَالسَّلامُ عَلَیْكِ وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَكاتُهُ

از درد غربت داشت كوثر گريه ميكرد

زهرا به روي قبر مادر گريه ميكرد

خاك مزار مادرش را ميگرفت و

با دست خود ميريخت بر سر گريه ميكرد

ياد گذشته ياد آينده براي

اين مادر و دختر پيمبر گريه ميكرد

گرم تماشاي عزاداري آنها

يك گوشه اي آرام حيدر گريه ميكرد

تكرار شد اين قِصه اما در دل شب

اين بار زينب زار و مضطر گريه ميكرد

بر روي قبر مخفي مادر به ياد

آن شعله ها و ياس پرپر گريه ميكرد

وقتي كه خون تازه از مسمار ميريخت

انگار بر حال علي در گريه ميكرد

دست خدا را دست بسته ميكشيدند

زهرا به مظلومي شوهر گريه ميكرد

صيادها با تازيانه حمله كردند

كوچه قفس بود و كبوتر گريه ميكرد

يك روز هم زينب به زير تازيانه

در قتلگه پيش برادر گريه ميكرد

وقتي كه طفلان بين آتش ميدويدند

بر نيزه چشم آب آور گريه ميكرد

طفل يتيمي روي پاي عمه ي خود

از غصه ي تاراج معجر گريه ميكرد

علي صالحي

ادامه اشعار در ادامه مطلب

زير باران رحمتم امشب

گرم عرض ارادتم امشب

مثل هر شب منم نمک گيرت

باز مهمان هيئتم امشب

روضه خوانت شدم خدا را شکر

داده اي تو لياقتم امشب

شأن تو نيست نوکرت گردم

فاطمه کرده دعوتم امشب

مي شوم خادم عزادارت

با تمامي قدرتم امشب

کم برايت گذاشتم عمري

سخت غرق خجالتم امشب

مادر مهربان حلالم کن

جان صاحب زمان حلالم کن

 اي همه افتخار پيغمبر

اولين بي قرار پيغمبر

مي رسد ريشه اش به تو بانو

جود ايل و تبار پيغمبر

تو چه کردي که اين چنين شده اي

همه دار و ندار پيغمبر

چه کسي مثل تو در اين عالم

هستي اش شد نثار پيغمبر

به خدا مايه ي مباهاتيد

تو و حيدر کنار پيغمبر

عضوي از خانواده ات شده است

هر کسي گشته يار پيغمبر

شاعر تو شده رسول خدا

اين مثلک,خديجه الکبري

بي تو از چشم ها حيا افتاد

بي تو پيغمبرت ز پا افتاد

علي و فاطمه غريب شدند

بي محلي به کعبه جا افتاد

خوب شد رفتي و نديدي تو

خانه اي بين شعله ها افتاد

وسط کوچه ها ميان طناب

دست هاي گره گشا افتاد

يادگارت نفس نفس مي زد

لرزه بر جان مرتضي افتاد

کودکي پير مرد شد مادر

فاطمه روي خاک تا افتاد

کاش مي شد حسن زند فرياد

گوشواره روي زمين افتاد

محمد حسین رحیمیان

ادامه اشعار در ادامه مطلب

آن کس که سر به مقدم جز او نمی زند

چون کلب راه پرسه به هر کو نمی زند

اين نا مرتبى مرا سرزنش نکن

آشفته حال شانه به گيسو نمى زند

لنگى که پهن کرده ام اينجا عبادت است

سجاده با گليم گدا مو نمی زند

دل که نسوخت گريه به هق هق نمی رسد

شمع سحر نسوخته سوسو نمى زند

توحيد را به غيرت پروانه داده اند

مي سوزد و به هيچ کسى رو نمی زند

مجنون بدون دم زدن عاشق نمی شود

پس نيست عاشق آن که دم از او نمی زند

عاشق هميشه پشت سرش حرف می زنند

اما ز پا مى افتد و زانو نمى زند

جاروکش تشرف گريه است اين مژه

بيهوده چشم را مژه جارو نمی زند

با يک نگاه تو جگرى خون شد از دلم

زخمى که چشم مي زند ابرو نمی زند

مي ميرم و ز وصل تو حرفى نمی زنم

حرف وصال را که سيه رو نمی زند

گيسو سپيد کرد زليخا به پاى تو

از اين به بعد دست به گيسو نمی زند

هر چند شمر با سر زانوش میزند

اما حسین فاطمه زانو نمیزند

علی اکبر لطیفیان

ادامه اشعار در ادامه مطلب

غزلی از حال و هوای این روزهای عالم تشیع
و حمله به عتبات عالیات
 ***

دریا خبر دارد که ما رود خروشانیم

سیلاب آگاه است از منزل به دوشانیم

پرورده ی گرمای صحرای نجف هستیم

تمار می داند که از خرما فروشانیم