|
مناجات اميرالمومنين(منتظران ظهور)
حقانيت و اثبات اميرالمومنين و دعا براي فرج امام زمان
دست زمانه بار دگر اشتباه كرد زهري، بهار زندگي ام را تباه كرد
در تارو پود پيكرمن رخنه كرده بود تا مغز استخوان،همه جا طي راه كرد
آتش كشيد باغ اميد دل مرا با خنده ؛ شعله هاي خودش را نگاه كرد
مثل كسوف روز دهم، سوز تشنگي خورشيد پر تلألو رويم،سياه كرد
حال و هواي ملتهب حجره ي مرا همرنگ سرخي شفق قتلگاه كرد
وحید قاسمی
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... سامرا سُرمن رأی بودی چند وقتی است سرد و دلگیری داری ای خاک پر ز غم کم کم بوی شهر مدینه می گیری ** هر کجا رفته ام دم مغرب حرم اهل بیت غوغا بود نه، ولی سامرا غروب که شد خالی از زائر و چه تنها بود ** چلچراغی نبود دور ضریح فرشهایش تمام خاکی بود غربت این چهار قبر غریب از بقیع و مدینه حاکی بود ** همه دلخوشی ما این بود لااقل یک حسن حرم دارد حال قبری خراب و ویرانه پیش این دیده ترم دارد ** عمه و مادر امام زمان قبرشان گر چه نیمه ویران بود به خدا پا نخورده چادرشان نشده رویشان به ضربه کبود ** هر کسی رفت حج بیت الله بست احرام از برای طواف یاد آقای سامرا باشد بین هر ناله و دعای طواف ** مثل پروانه در طواف شمع پسری دور بستر بابا پاک می کرد قطره های اشک کم کم از دیده تر بابا ** تا که گفت آب، ظرف آب آورد لب عطشان او تکان میخورد کی به پیش نگاه این فرزند بر دهان چوب خیزران میخورد ** عمه ای بود و مادری هم بود نه میان نگاه های حرام وای از ماجرای بزم شراب وای از ازدحام شهر شام ** آستین ها حجاب سر می شد بین آن گیر و دار در بازار چه کسی دیده است دعوای زن و یک نیزه دار در بازار ** آنقدر نیزه را تکان ندهید چون که جا باز کرده در حنجر زیر پایت نگاه کن نامرد سرش افتاده باز بین گذر قاسم نعمتی
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... آخرین پاره سرخ جگرم را سوزاند زهر وقتی که من و بال و پرم را سوزاند
نیست آبی که نفس بین گلو بند آمد جرعه آبی که عطش تشنه تنم را سوزاند
گریه دارند به حالم در و دیوار و جواد.... ....ناله بی کسی ام دور و برم را سوزاند
کاش میریخت به بیرون جگرم حیف نشد مانده در سینه و پا تا به سرم را سوزاند
خوب پیداست از این پا به زمین کوبیدن آتش و داغ تن محتضرم را سوزاند
داغ آن طفل زبان بسته که حتی حالا داغ لب هاش دل شعله ورم را سوزاند
مادرش پشت حرم بر سر خاکش میگفت : این چه تیری ست که حلق پسرم را سوزاند
مادرش گرم سخن با لب او بود هنوز که حرامی پِی گهواره حرم را سوزاند
خیمه ای شعله ور افتاد به روی طفلی دخترک گفت که ای عمه سرم را سوزاند
کعب نی ،سیلی و زنجیر تبانی کردند نیزه ها آمده و فاتحه خوانی کردند اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... باز امسال هم به لطف خدا قسمتم شد دوماه گریه کنم دعوتم کرد حضرت زهرا زیر این خیمه گاه گریه کنم ** تا بیایم به روضه ارباب مادرش فاطمه صدایم کرد خواهرش لطف کرده و جزوِ سینه زن های کربلایم کرد ** هر شبی که به مجلسی بودم زیر یک بیرق و علم رفتم روضه ها شد زیارت دوره پای هر روضه یک حرم رفتم ** گاه شش گوشه گاه خیمه و گاه علقمه قتلگاه و یرانه هر شبی یک طرف مرا میبرد این دل بی قرار دیوانه ** روضه ها کاروان شد و من هم پا به پایش به هرکجا رفتم کربلا کوفه شام و آخر کار شهر پیغمبر خدا رفتم ** در مسیر دو ماهه ی روضه بر حرم ها دخیل میبستم انتهای زیارت دوره زائر مشهد الرضا هستم ** السلام علیک یا سلطان باز کن در گدایتان آمد باز هم این کبوتر جلدِ.... ....صحن ایوان طلایتان آمد ** آمدم پیش تو که بیمه شود اجر دوماه نوکری آقا آمدم تا لباس مشکی را از تنم در بیاوری آقا ** در جواب دو ماه عزاداری آستان بوس مرقدم کردی بعد از این شش دهه حسین حسین کربلایی مشهدم کردی ** آمدم پشت پنجره فولاد دردها گفته و شفا ببرم کاش یک لقمه حضرتی بدهی تا برای مریض ها ببرم ** آمدم با عزای اربابم به عزای تو مبتلا بشوم آمدم این دفعه ز مشهد تو راهی شهر کربلا بشوم ** میروم هر رواق و هر غرفه چه حریمی دل مرا بردی راستی در کدام گوشه صحن زهر دادند و تو زمین خوردی ** در کدامین حیاط از سوزِ آتش زهر دست و پا زده ای در کدامین رواق آقا جان پسر خویش را صدا زده ای ** غالباً قلب خسته ی بابا شاد گردد ز دیدن فرزند تو هم از این جهت به روی جواد وقت دیدار میزدی لبخند ** آه آقا ز روضه ی تو دلم باز هم یاد کربلا افتاد تو زدی خنده و ولی ارباب در کنار پسر ز پا افتاد ** پدری با شتاب آمد و دید تن فرزند ارباً اربا بود خواست بوسد ولی مگر آیا جای سالم میان اعضا بود ** امر کردی که فرش جمع شود تا که بر روی خاک جان بدهی اینچنین خواستی که روضه آن شاه لب تشنه را نشان بدهی ** تو ولی بین حجره بسته تک و تنها اگرچه جان دادی کی دگر غرق خاک و خون زیر دست و پاهای اسب افتادی اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... اي فقط ناله اي صداي اشك اي وجود تو مبتلاي اشك
گيسوانت سپيد شد آقا پيكرت آب شد به پاي اشك
حرف من نيست فضه ميگويد بين خانه تويي خداي اشك
قتل تو بين كوچه ها رخ داد زهر يارت شده دواي اشك
چقدر گريه ميكني آقا روضه ات را بخوان به جاي اشك
ماجرايي كه زود پيرت كرد آنچه از زندگيت سيرت كرد
چه بگويم از آن گل پرپر چه بگويم ز داغ نيلوفر
چه بگويم سياه شد روزم اول كودكي شدم مضطر
حرف من خاطرات يك لحظه است لحظه اي كه نبود از آن بدتر
ايستادم به پنجه پايم تا كنم روبروش سينه سپر
مثل طوفاني از سرم رد شد دست او بود و صورت مادر
ناگهان ديدمش زمين خوردو كاري از دست من نيامد بر
بعد آن غصه بود و خون جگر ديدن روي قاتل مادر محمد بیابانی
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... زینب بیاور آخرین رخت کفن را تا که کفن پوشم تن سبز حسن را
خالى است جاى مادرم تا که ببوسد لبهاى سرخ یوسف گل پیرهن را
حیدر بیا فتنه دوباره پا گرفته بیرون کن از شهر مدینه بیوه زن را
قبل از سفر تا کربلا غارت نمودند با تیرهاى پر ز کینه هستِ من را
عباس را گویید تا بیرون بیارد آن تیرها که دوخته تابوت و تن را
بیرون کشیدم تیر از پهلویش اى واى کردم زیارت گوییا امّ الحسن را
پیراهن خود را ز خون او بشویید حرفى از این تشییع با زینب نگویید
جواد حیدرى
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... قصه از ابتداي مدينه شروع شد در بين كوچه هاي مدينه شروع شد
داغي دوباره بر جگر درد و غم زدند آري دوباره حادثه اي را رقم زدند
غربت كه در حوالي يثرب مقيم بود اين بار نيز قسمت مردي كريم بود
مردي كه از اهالي شهر فريب ها از آشنا ، غريبه و از نانجيب ها
انبوه درد و داغ و مصيبت به سينه داشت يك عمر آه و ناله ز اهل مدينه داشت
گاهي شرر به بال و پر قاصدك زدند گاهي ميان كوچه به زخمش نمك زدند
هم سنگ دينِ آينه بر سينه مي زدند هم سنگ كين به ساحت آئينه مي زدند
نه داشتند طاقت اسلام ناب را نه چشم ديدن پسر آفتاب را
خورشيد را به ظلمت دنيا فروختند حق را به چند سكه خدايا فروختند؟
بر احترام نان و نمك پا گذاشتند مرد غريب را همه تنها گذاشتند
حتي ميان خانه كسي محرمش نبود دلواپس غريبي و درد و غمش نبود
تنها تر از هميشه پر از آه حسرت است اشكش فقط روايت اندوه و غربت است
حالا دلش گرفته به ياد قديم ها در كوچه هاي خاطره مثل نسيم ها
بغضش کبود مي شود و ناله مي شود راوي اين غروب چهل ساله مي شود
حالا بماند اينکه چرا مو سپيد شد در بين كوچه هاي مدينه شهيد شد
روزي که شعله هاي بلا پا گرفته بود قلبش ز بي وفايي دنيا گرفته بود
بادي سياه در وسط کوچه مي وزيد اشکي کبود راه تماشا گرفته بود
مي ديد نامه هاي فدک پاره پاره شد در کوچه دست مادر خود را گرفته بود
در تنگناي کوچه اندوه و بي کسي ابليس راه حضرت زهرا گرفته بود
ناگاه ديد نقش زمين است آسمان کي مي رود ز خاطرش اين داغ بي کران
زخم دل شکسته و مجروح کاري است خون گريه هاي داغ چهل ساله جاري است
مظلوم تا هميشه اين شهر مي شود وقتي که مرهم جگرش زهر مي شود
آثار زهر بر بدنش سبز مي شود گل کرده است و پيرهنش سبز مي شود
جز چشم هاي خسته او که فرات خون... دارد تمام باغ تنش سبز مي شود
يک تشت لاله از جگرش شعله مي کشد يک دشت داغ از دهنش سبز مي شود
آن کهنه کينه هاي جمل تازه مي شوند يک باغ زخم بر کفنش سبز مي شود
ني‌نامه غريبي صحراي نينوا از آخرين تب سخنش سبز مي شود
لايوم ... از غروب نگاهش گدازه ريخت لا يوم... از کبود لبش خون تازه ريخت
گفتيم تشت، لاله ، دهاني به خون نشست اين واژه ها روايت يک داغ ديگرست
آن روز، داغ با دل پر تب چه مي‌کند با قامت شکسته زينب چه مي‌کند
گلزخم بوسه هاي پريشان خيزران با ساحت مقدس آن لب چه مي‌کند
یوسف رحیمی
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... داغی نهفته است در این قلب پاره ام همچون حباب منتظر یک اشاره ام
و الله روضه ام جگر پاره زهر نیست من کشتۀ شکستن یک جفت گوشواره ام
عمریست لحظۀ گذر از کوچه هایِ تنگ آن صحنه غرور شکن در نظاره ام
گفتم به زهر: خوب اثر کن بر این جگر در دست های توست فقط راه چاره ام
در ظلمت همیشۀ شبهای کوچه ها در جستجویِ تکّه چندین ستاره ام
چون مادرم تمامِ تنم سوخت ای خدا امّا به سینه است تمامِ شراره ام
اسرار کوچه را نتوان گفت با کسی راویِ این حقیقت پر استعاره ام
یک جمله ای بگویم و ای خاک بر سرم بگذاشت پا به چادر و رد شد ز مادرم قاسم نعمتی
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... پر زد نشست کفتر شعرم به بام تو وقتی رسید قافیه هایم به نام تو جا خورده است شعر و غزل از مقام تو ارباب دومی و دو عالم غلام تو
اول امام زاده ی عالم حسن سلام راه نجات عالم و آدم حسن سلام
ابن السحاب و زاده ی دریا چه گوهری خورشید هستی و کرمت ذره پروری از درک شعر و مرثیه ها هم فراتری ارباب اگر تویی چه کنم غیر نوکری؟
بی دفتر و حساب، کریمانه می دهی ساده، بدون قصر و کرمخانه می دهی
دستان بخشش و کرمت سبز یا حسن صاحب لوایی و علمت سبز یا حسن زهرا نژادی و قدمت سبز یا حسن یک روز می شود حرمت سبز یا حسن ...
روزی که منتقم برسد از دعای تو یک گنبد قشنگ بسازد برای تو
تابوت تیر خورده و یک قبر بی حرم این هم جزای آن همه آقایی و کرم وقتی به بال دل به بقیع تو می پرم دنیا خراب می شود انگار بر سرم ...
«حتی نوادگان تو صاحب حرم شدند» منسوب بر توأند و چنین محترم شدند
گفتم بقیع خون به دل واژه ها شده پر زد کبوتری و چه خاکی به پا شده از غصه هات پشت رباعی دو تا شده روح از تن غزل به گمانم جدا شده
اینجا به بعد شعر برای مدینه است حال و هوای شعر هوای مدینه است
مادر، فدک، عدو و سه تا نقطه ناگهان ... گویا قیامت است زمین خورده آسمان دستی و ضربه ای و حسن مانده مات از آن این شد شروع شام و کتک های کودکان
طوفان کربلا زِ همین کوچه پا گرفت آخر حسن چه دید؟ زبانش چرا گرفت؟
روزی مصیبتی به پیمبر رسید و بعد باد خزان به کوچه ی مادر وزید و بعد بابا ز جور حادثه در خون تپید و بعد نامردمی ز مردم دنیا کشید و بعد
بالا گرفت کارش و تشتی طلب نمود پس داد با جگر همه خونی که خورده بود
آن روز در میان همان کوچه مرد و رفت طاقت نداشت، یک نفس از کاسه خورد و رفت در آخرین بغل پسرش را فشرد و رفت ارباب زاده را به حسینش سپرد و رفت
در کربلا حسن شو به جای پدر بجنگ اصلاً نترس، بی زره و بی سپر بجنگ
داوود رحیمی
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... غارت زده منم که کنارت نشسته ام غارت زده منم که ز داغت شکسته ام
غارت زده منم که تو را خاک می کنم تابوت را ز خون تنت پاک می کنم
غارت زده منم که ز کف داده صبر را با دست خویش کنده برای تو قبر را
غارت زده منم چه کنم با جنازه ات ای وای ریخته به زمین خون تازه ات
غارت زده منم که ز داغ برادرم می ریزم از کنار تنت خاک بر سرم
غارت زده منم که ز آغوش بسته ات می گیرم آه چادر خاکیّ مادرم
من را به داغ قتل تو غارت نموده اند نه کربلا نه کوفه نه در شام دلبرم
داغی که رفتن تو روی سینه ام گذاشت والله بود سخت تر از غارت حرم
«تشییع روز با من و تو سازگار نیست تا شب تو را به جانب قبرت نمی برم» محمد بیابانی
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ...
بسكه از آه، دل شعله ورت مي سوزد با تماشاي تو قلب پدرت مي سوزد
اي جگر گوشه ي من شعله مزن بر جگرم جگرم سوخت ز بسكه جگرت مي سوزد
زودتر از همه پيش پدرت مي آيي زودتر از همه شمع سحرت مي سوزد
بعد من هرچه بلا هست سرت مي آيد بعدمن واي كه پا تا به سرت مي سوزد
زير پرهاي تو آرام گرفتم بابا حيف از شعله ي در بال و پرت مي سوزد
گاه در كوچه اي از درد زمين مي افتي گاه از ضرب كسي چشم ترت مي سوزد
گاه يك نقش به يك روي تو جا مي گيرد گاه يك زخم به روي دگرت مي سوزد
گاه در پشت در خانه ي خود مي نالي چشم وا مي كني و دورو برت مي سوزد
يك طرف دست تو در پاي علي مي شكند يك طرف دختركت پشت سرت مي سوزد
از صداي تو در آن شعله علي مي فهمد كه اگر فضه نيايد پسرت مي سوزد
حسن لطفی
ادامه اشعار در ادامه مطلب ادامه مطلب ...
هر کس خماریِ می و صهبا کشیده است
محسن حنیفی
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... در پیچ ِ کوچه بود، که ولگرد ِ لعنتی... با سنگ زد به آینه، بی درد ِ لعنتی
دیدم به جنگ مادر رنجورم آمده ! فریاد می زدم :« برو نامرد ِ لعنتی»
خونت حلالِ خشم حسن می شود، برو خونم به جوش آمده ، خون سرد ِ لعنتی
خط و نشان برای زنی خسته می کشی !؟ لعنت به هرکه گفته به تو مرد، لعنتی!
دیوارهای سنگی آن کوچه شاهدند با مادرم چه کرد، کمردرد ِ لعنتی وحيد قاسمي
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ...
خدا به طالع تان مُهر پادشاهي زد به سينه ي احدي دست رد نخواهي زد در آسمان سخاوت يگانه خورشيدي تمام زندگي ات را سه بار بخشيدي گدا ز كوي تو هرگز نرفته ناراضي عزيز فاطمه! ازبسكه دست و دل بازي مدينه شاهد حرفم ؛ فقير سرگشته هميشه دست پر از محضر تو برگشته به لطف خنده تان شام غم سحر گردد نشد كه سائل تان نا اميد برگردد خدا به شهد لبت مزه ي رطب داده كريم آل محمد تو را لقب داده تبسم نمكينت چقدر شيرين است! دواي درد يتيم و فقير و مسكين است خوشا به حال ِگدايي كه چون شما دارد در اين حرم چقدر او برو بيا دارد! به هر مسافر بي سر پناه جا دادي به دست عاطفه حتي به سگ غذا دادي گره گشايي ات از كار خَلق،ارث علي است مقام اولي جود و بخششت ازلي است به حج خانه ي دلبر چه ساده مي رفتي! همه سواره ولي تو، پياده مي رفتي شما ز بسكه كريم و گره گشا بودي دل كوير به فكر پياده ها بودي امام رافت دوران بي مرامي ها نشسته اي سر يك سفره با جذامي ها خيال كن كه منم يك جذامي ام آْقا نيازمند نگاه و سلامي ام آقا چقدر مثل علي از زمانه رنجيدي! سلام داده، جواب سلام نشنيدي امام برهه ي تزويرهاي بسياري به وقت رفتن مسجد، زره به تن داري كريم شهر مدينه غريب افتادم به جان مادرت آقا، برس به فريادم خودت غريبي و با دردم آشنا هستي رفيق واقعي روزهاي بي دستي قسم به حرمت اين ماه حق نگاهي كن به دست خالي اين مستحق نگاهي كن بگير دست مرا ، دست بسته ام آقا ضرر زدم به خودم، ورشكسته ام آقا دل از حساب قنوت تو سود مي گيرد دعاي دست رحيمت چه زود مي گيرد! براي مدح تو گويند شعر احساسي به واژه هاي «در» و«ميخ» و«كوچه» حساسي چه شد غرور تو آقا شكست در كوچه!؟ بگير دست مرا با خودت ببر كوچه…. چه شد كه بغض گلوگير گوشه گيرت كرد؟ كدام حادثه اين گونه زود پيرت كرد؟ چگونه اين همه غم در دل شما جا شد!؟ بگو كه عاقبت آن گوشواره پيدا شد؟
وحیدقاسمی ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ...
درباره وبلاگ به وبلاگ من خوش آمدید موضوعات آخرین مطالب پيوندها
نويسندگان
|
||
 |
تبادل
لینک هوشمند
